MENS ERGER JE NIET!

Den Bosch, 30 oktober 2008, Sander

De ochtend is voor mij het minst leuke deel van dag. Je voelt je suf en bent meestal onderwerg naar een verplichting terwijl je liever nog een paar uur in bed had geleden.
Ondanks dat de ochtend mijn minst favoriete dagdeel is heb ik zelden een ochtendhumeur.

Wanneer ik ’s ochtends een kwartier bij de bushalte sta en de bus is er nog niet baal ik flink. Toch zal ik niet gaan lopen zeuren. Er zijn mensen die het presteren om te gaan klagen als de bus drie minuten te laat is. Zij kijken elke 30 seconden zuchtend en kreunend op hun horloge. Wanneer de bus arriveert, wordt de buschauffeur (waarschijnlijk voor de zesde keer deze rit) erop gewezen dat hij ‘’wel aan de late kant is’’. Wat denken deze mensen? Dat de buschauffeur op de seconde af kan plannen hoe laat hij bij elke bushalte is. Hij moet rekening houden met file’s, openstaande bruggen en passagiers waarvoor hij moet stoppen bij elke bushalte. Waarom pakken deze mensen de fiets niet? De reistijd vanaf mijn bushalte naar het station is namelijk beide circa 20 minuten. Het is een vrije keuze om met het openbaar vervoer te reizen.
Mensen in Afrika lopen soms 2 uur om bij een waterpomp te komen. Gelukkig is het daar wel lekker weer!

Weet je wat irritant is? Reizen met het Openbaar Vervoer!

Helmond, 29 oktober 2008, Ferenc

Ik heb me al moeten haasten om op tijd op het station te zijn. Het is vier minuten over acht, nog vroeg dus. Gelukkig, ik heb het gehaald, want de trein zou om vijf minuten over acht gaan. ik loop het perron op. In de verste verte is nog geen trein te bekennen. Inmiddels is het al een paar minuten later. Ding-dong; ''Dames en heren, de stoptrein naar Eindhoven...Eindhoven Beukenlaan...Best...Boxtel...Oisterwijk...Tilburg en Tilburg West van acht uur vijf vertrekt over enkele minuten”. Lekker standaard bandje, maar daar erger ik me nog niet zo erg aan. Ik kijk op mijn horloge. De vergadering kan ik nog halen, maar dan moet die trein wel écht nu komen. Ding-dong; ''Dames en heren, de stoptrein naar Eindhoven...Eindhoven Beukenlaan...Best...Boxtel...Oisterwijk...Tilburg en Tilburg West van acht uur vijf vertrekt over ongeveer twintig minuten. Shit! Nu kom ik te laat voor de vergadering. Toch maar wachten want, wat kun je anders doen? Uiteindelijk komt de trein van 8:05, maar wel met een vertraging van 25 minuten. Snel naar een deur, zodat ik kan zitten. WAT?! Helemaal vol?! Dat kan niet. Meneer de conducteur? Rijdt de rest van de treinen wel? Conducteur: ''Haha ja die rijden wel ja.'' Nou dat heb ik geweten ook. Er was een locomotief ontspoort in Venlo, waardoor er geen intercity's konden rijden. De volgende trein had dus ook weer vertraging en zat weer helemaal stampvol. De NS had er volgens mij niet op gerekend dat er veel mensen uit het zuiden naar de rest van het land moesten. Ben uiteindelijk toch maar met het AV gegaan. Voor de mensen die niet weten wat AV is: Auto Vervoer. Dat is tenminste betrouwbaar. En als je dan wat laat bent, dan rijd je toch gewoon wat harder?

Bezeten door de duivel?

Rheden, 29 oktober 2008, Meryl

’s Ochtends vroeg in de trein. Iedereen staart voor zich uit of leest de krant; allemaal om wakker te worden. Dan begint het, mensen beginnen met gapen. Je ziet weer al die gaten open gaan waar je in kunt kijken. Wat heb ik hier een hekel aan!
Je kunt in die monden zien wat ze gisteren of vanochtend nog even snel verorberd hebben. Vroeger dachten mensen dat als je gaapte de duivel via je mond binnen kon komen, daarom hield iedereen hun hand voor hun mond.
Een rare gedachte, maar wel een nette manier om het gapen te verbergen. Helaas doen erg weinig mensen dit tegenwoordig nog en dus kun je in alle monden van die gapende mensen kijken. Misschien zijn ze toch bezeten door de duivel?

Klotewereld

Haarlem, 18 oktober 2008, Fanny

Als er een prullenbak is omgevallen en ik zeker wist dat er iemand kwam met een bezem om al het afval op te ruimen, zou er misschien nog wel een hersencel in mijn hoofd zijn die ook denkt: Mijn klokhuis kan daar wel bij, toch? Maar elke dag opnieuw, collectief rotzooi op straat gooien, dat is niet normaal meer. Dan is er iets goed mis met je.

Maar dat is mijn maatschappelijke irritatie niet. Mijn maatschappelijke irritatie gaat over de instelling: we leven toch al in een klote wereld Als je dat vindt dan hou je dat lekker voor jezelf of je schrijft er een boek over. Met gedrag waardoor men bij voorbaat al een blokje om loopt om niet langs de aso, wannebe gangster en andere schepsels te hoeven lopen help je immers niemand.
Get a life! Wat is er in godsnaam moeilijk aan om je aan te passen aan mensen om je heen. Ik vraag me serieus wel eens af wat er in mensen omgaat die niks anders doen dan belastinggeld verbruiken. Misschien weten ze gewoon niet beter. Mijn tip: ga werken, zodat je een opleiding kan betalen en daadwerkelijk iets kan doen waar de maatschappij iets aan heeft. Zijn we ook meteen af van nozems als Rita Verdonk en Geert Wilders.

Je bent toch geen schaatser?

Apeldoorn, 18 oktober 2008, Rebecca.

Is het een ziekte, een afwijking of geen van beide? Afgunstwekkend is het in ieder geval. Ik heb het over mensen die het nodig vinden tijdens het fietsen of lopen één hand op hun rug te houden.
Zelf fiets ik met twee handen aan het stuur, zoals mama mij geleerd heeft. Wanneer ik loop, hangen mijn handen langs mijn lichaam of stop ik ze in mijn zakken. Dat tweede komt voornamelijk voor in tijden van winter.
Met een hand op de rug fietsen of lopen is niet alleen onnodig, het ziet er ook nog eens onnozel uit. Zouden deze mensen werkelijk denken dat ze er beter uitzien met een hand op hun rug? Denken ze dat hun lichaam beter naar voren komt? Hebben ze het waanidee dat hun tempo hoger ligt door zich op deze manier voort te bewegen?
Natuurlijk kan ik mensen met deze denkwijze aanspreken en de grote “Waarom”-vraag stellen, maar wie zegt dat het niet aanstekelijk is?

‘Mag ik er even langs?’

Etten-Leur, 16 oktober 2008, Charlotte

'Mag ik er even langs?'
Dit is een vraag die wij niet al te vaak meer horen. Geen probleem want je loopt als het gaat langs iemand heen soms met het nodige ellebogenwerk. Dit is niet voor iedereen even makkelijk, want met een kinderwagen, rolstoel of scootmobiel kun je er niet altijd langs. Geen probleem, want als er plaats is gaan we even vriendelijk opzij staan met het nodige gezucht. Maar wat als de ruimte er niet is om een stapje opzij te doen? Dan zijn de mensen al snel geneigd tegen je aan te lopen of met hun rolstoel, scootmobiel of kinderwagen tegen je benen aan te rijden. Erg irritant. Neem de jaarmarkt, daar komen heel veel mensen op af en de ruimte tussen de kramen is krap. Als je daar schuifelend langs de kramen loopt raak je snel geïrriteerd als er iemand op je schoenen loopt of nog erger iemand tegen je kuiten aanrijdt met een rolstoel of kinderwagen. Ze willen er dan langs maar beseffen niet dat er geen ruimte is voor jou om opzij te gaan. Als jij er dan iets van zegt ben je gemeen. Of in de winkel waar ook niet al te veel ruimte is maar wel veel mensen komen. Ook mensen in een rolstoel of scootmobiel moeten boodschappen doen en mensen zijn tegenwoordig niet meer zo behulpzaam, maar dat geeft hun het recht nog niet om jou omver te rijden als ze bij de schappen moeten zijn. Ook deze mensen hebben recht op gezellig winkelen,
maar het laatste wat ik wil op een gezellig dagje winkelen zijn mensen die me omverrijden. Het doet pijn en je bent daarna zo geïrriteerd dat je dag naar de knoppen is. Dus mensen, trek die mond open en stel een vraag, want ik kan me niet voorstellen dat jullie er vrolijk van worden als je keer op keer op mensen inrijdt. Als je vergeten was hoe die vraag luidt, bij deze:
‘Mag ik er even langs?’
En nu hard op weg naar een sociale mondige samenleving.

Ergenis: veel mensen bij elkaar!

Tilburg, 13 oktober 2008, Sara

Mijn eerste blog gaat over een algemene, simpele ergernis: veel mensen bij elkaar. In massa’s mensen lijk ik de enige te zijn die zich kapot ergert aan het geslenter, het geouwehoer, het geschreeuw en het feit: ‘ER LOPEN CONTINUE MENSEN TEGEN MIJ AAN’.

Ik kan snel enthousiast worden van een voorstel om te gaan winkelen op zaterdag (nee, nee, nooit doen), mee te gaan naar de supermarkt op zaterdag, mee te gaan naar festivals, een dag iets bezoeken (bijvoorbeeld op vakantie) of in ieder geval naar iets toe te gaan waar heel veel mensen bij elkaar zijn. Ik vergis me zo vaak, ik kom meestal gefrustreerd terug. Niemand schijnt zich in zo’n massa bewust te zijn van een ander en beweegt zich geheel vrijuit. Daarnaast is het publiek in de winkelstraten op zaterdag zeker niet mijn volk: jonge mensen met schreeuwerige kinderen die niet luisteren, slecht geklede Sjonnie’s en Anita’s met teveel goedkope parfum op, chagrijnige stelletjes, giechelende schoolmeisjes met skinny jeans, teveel make- up en blote navels en ga zo maar door.

Het is duidelijk dat ik dat soort dingen niet moet doen, maar de verleiding is zo groot. Ik ben op zaterdag vrij, ik ben in de vakanties vrij, ik ben rond Kerst vrij, allemaal dagen dat iedereen vrij is. En ja, sorry, als ik in Italië ben, wil ik nou ook eenmaal die stomme toren van Pisa hebben gezien. Waar alle toeristen foto’s maken van hun geliefden die zogenaamd de toren van Pisa tegenhouden (check foto). Wie hier belangstelling voor heeft trouwens: ik heb een collage met dit soort foto’s.

Het punt is gewoon, op het moment dat er veel mensen samenkomen, ontstaat er vaak een frustratiebron. Families nemen veel plaats in in de treinen, groepen vrienden die willen dat je in de bioscoop je mooi-in-het-midden plekje opgeeft zodat hun naast elkaar kunnen zitten, hangjongeren die gaan schelden, vrienden die dronken raken en ga zo maar door.

Tijdens het schrijven van deze blog doe ik weer zoveel nieuwe ideeën (frustraties) op, ik kan schrijven over domme mensen, irritant toeristisch gedrag, bioscoop­frustraties en over mensen in zijn algemeenheid qua onfatsoenlijk gedrag, bijvoorbeeld op de weg. Dus jullie gaan mij weer zien. Maar goed dat wij als klas nog geen hartklachten hebben, want al die opwinding rond onbenullige dingen zou niet goed zijn daarvoor!

Simone reist met de trein

Tilburg, 10 oktober 2008, Simone

Als ik op vrijdagmiddag met mijn koffertje, laptop en handtas weer met de trein naar huis ga, erger ik me groen en geel aan de mensen in de trein en op het station. Het begint al als de trein het station binnen komt rijden. Iedereen rent naar de dichtstbijzijnde deur, en dringt om als eerste in te kunnen stappen. Ze hebben nooit gehoord van de ongeschreven regel eerst de mensen uit de trein laten stappen voordat je instapt. Maargoed, dan ben je er nog niet… Dan moet ik nog met 3 tassen door die kleine schuifdeurtjes naar de coupé. En niemand die je voor laat hoor, nee laat dat meisje met die tassen maar lekker zweten. Dan zit je eindelijk rustig, tenminste dat denk je, maar nee dan beginnen er mensen voor je uitgebreid te bellen, of te praten over hun privéleven. Die gesprekken wil ik echt niet horen, maar ongewild luister ik toch mee. In Nijmegen er weer uit, en dan begint het hele verhaal weer overnieuw, sleuren met die tassen, iedereen wil tegelijk uitstappen en dat gaat natuurlijk niet. De volgende trein is die naar Zutphen, en voor die trein hebben ze bedacht om trappetjes erin te maken, je weet wel, zo’n dubbeldekker.Vreselijk! En reuze handig met zo’n rolkoffer of grote weekendtas, om die trappetjes op of af te komen. ( lees: ik hijs mijn koffer naar boven of naar beneden, en iedereen kijkt je aan van ‘ Goh kind schiet toch een op’) Irritatie alom. Ik vraag me wel eens af of de mensen die treinen ontwerpen überhaupt met de trein reizen. Goed, dan ben ik Zutphen, waar absoluut geen aansluiting is met mijn volgende trein. Dat betekent dus met koffer en tassen weer trap op , trap af, en dan maar hopen dat die trein er nog staat. Heel vaak staat die er gelukkig nog wel. Als ik dan eindelijk thuis ben, ben ik zo blij dat ik nergens meer heen hoef. En dan denk ik nog maar even niet aan zondag, want dan moet ik weer terug naar Tilburg met de trein…