Simone reist met de trein

Tilburg, 10 oktober 2008, Simone

Als ik op vrijdagmiddag met mijn koffertje, laptop en handtas weer met de trein naar huis ga, erger ik me groen en geel aan de mensen in de trein en op het station. Het begint al als de trein het station binnen komt rijden. Iedereen rent naar de dichtstbijzijnde deur, en dringt om als eerste in te kunnen stappen. Ze hebben nooit gehoord van de ongeschreven regel eerst de mensen uit de trein laten stappen voordat je instapt. Maargoed, dan ben je er nog niet… Dan moet ik nog met 3 tassen door die kleine schuifdeurtjes naar de coupé. En niemand die je voor laat hoor, nee laat dat meisje met die tassen maar lekker zweten. Dan zit je eindelijk rustig, tenminste dat denk je, maar nee dan beginnen er mensen voor je uitgebreid te bellen, of te praten over hun privéleven. Die gesprekken wil ik echt niet horen, maar ongewild luister ik toch mee. In Nijmegen er weer uit, en dan begint het hele verhaal weer overnieuw, sleuren met die tassen, iedereen wil tegelijk uitstappen en dat gaat natuurlijk niet. De volgende trein is die naar Zutphen, en voor die trein hebben ze bedacht om trappetjes erin te maken, je weet wel, zo’n dubbeldekker.Vreselijk! En reuze handig met zo’n rolkoffer of grote weekendtas, om die trappetjes op of af te komen. ( lees: ik hijs mijn koffer naar boven of naar beneden, en iedereen kijkt je aan van ‘ Goh kind schiet toch een op’) Irritatie alom. Ik vraag me wel eens af of de mensen die treinen ontwerpen überhaupt met de trein reizen. Goed, dan ben ik Zutphen, waar absoluut geen aansluiting is met mijn volgende trein. Dat betekent dus met koffer en tassen weer trap op , trap af, en dan maar hopen dat die trein er nog staat. Heel vaak staat die er gelukkig nog wel. Als ik dan eindelijk thuis ben, ben ik zo blij dat ik nergens meer heen hoef. En dan denk ik nog maar even niet aan zondag, want dan moet ik weer terug naar Tilburg met de trein…