Aargh.

Tilburg, 6 november 2008, Simone

Ik erger me aan mensen die zich aan dingen ergeren. Het is zo vervelend om mensen om je heen te horen zuchten en kreunen over wat er vandaag allemaal weer niet deugt. Eigenlijk zouden we gewoon heel blij moeten zijn met de dingen die we hebben. Dat klinkt zo lekker cliché, maar het is wel echt zo.
Als je goed nadenkt waaraan je je eigenlijk ergert, is het eigenlijk niet eens meer de moeite waard. Erger je je aan iemand die rook in je gezicht blaast? Vraag dan gewoon of diegene de rook de andere kant op blaast, en je bent van je ergernis af. Het openbaar vervoer blijft de grootste bron van ergernis, tuurlijk heel begrijpelijk, want die treinen rijden om de haverklap ook niet. Eigenlijk moeten we gewoon heel blij zijn dat er treinen zijn en dat we met onze OV gratis mogen reizen door heel Nederland.

Ik denk dat het een beetje in de aard van de mens zit , eerder de negatieve kant van iets inzien dan de positieve kant. Kijk maar naar het nieuws, daarin worden meer rampen en oorlogen laten zien dan leuke nieuwtjes.

Ik zeg niet dat ik me niet erger. Nee, ik erger me echt dood aan sommige mensen en dingen. Over de gekste dingen kan ik eigenlijk wel moeilijk doen en uren over doorzagen. Maar het heeft zo weinig zin. Dus probeer ik mezelf af en toe te vertellen dat ik blij moet zijn met wat ik heb, en niet zo moet zeuren.
Helaas zijn er dan nog altijd mensen die zich ergeren aan optimistische mensen, die genieten van het leven. Wat we tegen die mensen kunnen doen dat weet ik eigenlijk ook niet meer..