"Dat is écht wat voor jou"

Tilburg, 5 november, Rebecca

Oh, oh, oh, wat zijn er toch een hoop vervelende dingen om te horen. De monden van de mensen die het zeggen zijn het ergst. Daar komt de lariekoek immers uit. Zonder te beseffen wat ze zeggen, ook dat nog. Of zouden ze niks beters te zeggen hebben? Dat ze iets zeggen om maar iets te zeggen? Je hoeft niet alles te zeggen wat je weet, maar je moet wel altijd weten wat je zegt. Dat klinkt bijna poëtisch. Soms kan ik mezelf verbazen. Dat vind ik een fijne eigenschap. Goh, zouden mensen me nu zelfingenomen vinden? Moet ik me daar druk om maken?
Eigenlijk dwaal ik ontzettend af van het onderwerp, maar wie zou zich dáár dan weer druk om maken?

Waar ik naar toe wil is Amerika, maar nu naar mijn punt. Duidelijk maken met een voorbeeld is mijn idee: Op zaterdagavond ga ik graag de stad in om te praten, te luisteren, te dansen, te drinken en van goede muziek te genieten. Regelmatig raak ik dan aan de praat met iemand die ik voor die avond nog niet kende. Gezellig babbelen, wijn of appelsap drinken en misschien nog enkele passen plegen op fijne deuntjes. Laten we zeggen dat het gesprek op een gegeven moment op muziek aankomt en ik vertel naar welk optreden ik ga. Alles leuk en aardig, tot (hier behoor je even goed op te letten, want dit is waar mijn stuk om draait) hij of zij als reactie geeft: "Dat vind ik écht muziek voor jou."

Walging. Dat is wat ik op zo'n moment voel. Hoe kan een persoon die mij misschien een uur kent nou zeggen of dat iets voor mij is? Ik zeg het alleen tegen vrienden of familie en zou het leuk vinden als de rest van de wereld dat ook deed. Of in ieder geval iedereen die Nederlands, Engels, Duits of Frans spreekt. In andere talen kan ik het toch niet verstaan.