Haarlem, 11 november 2008, Fanny
Ik , schapenwollensokkendraagster, erger me rot aan seks. De term alleen al is een hype in de media. Wat voorheen “vrijen” of “knuffelen in je blootje” heette, heet nu seks. Seks is ingevuld door de media en heeft al mijn verwachtingen weggenomen. Ik heb niks meer om te fantaseren: seks is goor, onpersoonlijk en hard. Zo leren de media mij.
Daarnaast brengt seks niks dan ellende: de ene ziekte na de andere schijnt seksueel overdraagbaar te zijn. Dit is in strijd met het gemak waarmee je seks schijnt te moeten bedrijven. Kortom, seks? Niks dan ellende!!!
Charlotte's Nacht uit
Etten-Leur, 10 november 2008, Charlotte
Ik ga niet vaak uit in Breda, maar als ik ga wil ik niet tussen de 15-jarigen staan in de Suykerkist( het café waar veel jongeren uit Etten-Leur komen). Het gaat niet perse om het feit dat ze 15 zijn, nee het zijn de opgeknoopte tieten en het overdreven ‘aangeschoten’ gedrag om 16 te lijken. Ook rijen ze tegen jongens op en doen ze alles voor een drankje.
Wat doen wij dan? Wij zoeken cafés op waar je 18 moet zijn. Die avond was dat Showtime. Wij proberen ook binnen te komen, maar opgeknoopte tieten horen daar niet bij. Het is me nog niet gebeurd dat ik niet binnen kwam of dat er naar mijn id-kaart werd gevraagd. De drank in Showtime was nogal duur. Ik betaalde 5 euro voor een bacardi razz puur terwijl het elders 3 euro kost. Voor 2 uur zijn we nog snel de Drie Gezusters binnen gewandeld. Daar moet je ook 18 zijn, maar niemand die daar op let. Ze hebben daar geen gaderobe dus we moesten onze jassen onbewaakt neerleggen.De gemiddelde leeftijd daar lag rond de 25 en wij zijn 17/18. Wij zijn voor hen ook de `jonkies’, maar wij gedragen ons vanzelfsprekend anders dan de 15-jarigen. Aan het einde van de avond moesten we de jassen halen, maar je kunt al raden wat er was gebeurd. De jassen van 2 vriendinnen waren weg. We hebben tot half 4 voor het café gewacht op de gevonden jassen, maar ze hielden de deur gesloten.
Als je dan zover weer nuchter bent en je in de uitbus stapt met al brakende 15-jarigen is dat het ergelijke dieptepunt van de avond. Op dat moment te moe om er wat van te zeggen, duik ik thuis onder de wol en denk er niet meer aan.
Nou, Slaap lekker!
Documentaire Seks Sells
Ik ga niet vaak uit in Breda, maar als ik ga wil ik niet tussen de 15-jarigen staan in de Suykerkist( het café waar veel jongeren uit Etten-Leur komen). Het gaat niet perse om het feit dat ze 15 zijn, nee het zijn de opgeknoopte tieten en het overdreven ‘aangeschoten’ gedrag om 16 te lijken. Ook rijen ze tegen jongens op en doen ze alles voor een drankje.
Wat doen wij dan? Wij zoeken cafés op waar je 18 moet zijn. Die avond was dat Showtime. Wij proberen ook binnen te komen, maar opgeknoopte tieten horen daar niet bij. Het is me nog niet gebeurd dat ik niet binnen kwam of dat er naar mijn id-kaart werd gevraagd. De drank in Showtime was nogal duur. Ik betaalde 5 euro voor een bacardi razz puur terwijl het elders 3 euro kost. Voor 2 uur zijn we nog snel de Drie Gezusters binnen gewandeld. Daar moet je ook 18 zijn, maar niemand die daar op let. Ze hebben daar geen gaderobe dus we moesten onze jassen onbewaakt neerleggen.De gemiddelde leeftijd daar lag rond de 25 en wij zijn 17/18. Wij zijn voor hen ook de `jonkies’, maar wij gedragen ons vanzelfsprekend anders dan de 15-jarigen. Aan het einde van de avond moesten we de jassen halen, maar je kunt al raden wat er was gebeurd. De jassen van 2 vriendinnen waren weg. We hebben tot half 4 voor het café gewacht op de gevonden jassen, maar ze hielden de deur gesloten.
Als je dan zover weer nuchter bent en je in de uitbus stapt met al brakende 15-jarigen is dat het ergelijke dieptepunt van de avond. Op dat moment te moe om er wat van te zeggen, duik ik thuis onder de wol en denk er niet meer aan.
Nou, Slaap lekker!
Documentaire Seks Sells
De BN verslaving van Nederland
Tilburg, 09 november 2008, Sara
Wie kent ze nou niet: de overbekende BN’ers, oftewel de overbekende bekende Nederlanders. Ze behoren tot mijn ergenis groep en velen met mij, geloof ik. Eigenlijk mag ik dit niet schrijven, want ik studeer Journalistiek en ik hoor de BN’ers te koesteren als ik school moet geloven. Het probleem met deze mensen is dat ze een bepaalde air over zich hebben. Ze menen dat ze heel belangrijk zijn en allemaal even mooi. Dat ze belangrijk zijn is wel het geval, iedereen kent ze namelijk en ze zijn overal terug te zien in televisieprogramma’s, je hoort ze op de radio, je leest over ze in tijdschriften, je ziet ze terug in reclames, goede doelen draaien op ze en zelfs op straat kom je ze soms tegen.
Het is de houding van BN’ers die me irriteert, maar ook de houding van mensen tegenover BN’ers. Iedereen kent alle namen en zodra ze in een programma zitten of in een film deelnemen, valt dit desbetreffende programma of de film onder de categorie: goede kwaliteit. Nou, ik kan je vertellen, de film ‘Alles is Liefde’ hoef ik niet te zien, alleen al om Paul de Leeuw.
Er worden 1 of 2 BN’ers in een programma gestopt en iedereen is tevreden, want nu is het programma pas echt leuk. Waarom moeten ze overal in zitten, vanwege hun kwaliteiten??! Henk Jan Smits bijvoorbeeld, hij zat in X-factor, Idols, Popstars en So you wannabe a Popstar als jurylid en onder andere bij ‘Het beste idee van Nederland’ was hij presentator. Hij heeft vast wel wat kwaliteiten, hij is in ieder geval kritisch, maar waarom nou steeds dezelfde? Niet echt geloofwaardig, vind ik. Sommige programma’s draaien alleen maar om de BN’ers, zoals Dancing with the stars of Surviving Nature. Waarom doen ze dit, om jaloezie of onzekerheid te kweken, zo van: kijk, ook deze BN’er is fantastisch, jij als burger stelt niets voor? Is het nou echt nodig dat we ons continu af gaan meten aan de zogenaamde voorbeeldige BN’er? Oké, logisch misschien, dat BN’ers worden uitgebuit, maar WAAROM VINDT IEDEREEN EEN PROGRAMMA PAS ECHT LEUK ALS ER ZO’N KUT BN’ER IN ZIT????????!!
De BN’ers worden opgehemeld en zeker op de opleiding Journalistiek wordt er veel over ze gepraat. Ik vraag me af wat voor kwaliteiten deze mensen nou eigenlijk hebben? Waarom zijn ze BN’er geworden, omdat ze er goed uit zien misschien? Om hun vlotte babbel? Of gewoon om de connecties die ze hebben?
Het mag dan zo zijn dat ik niet zoveel meekrijg van die ‘wereld’, ik totaal niet ben opgevoed met persoonsverheerlijking en er dus ook geen barst van snap, maar er zijn meer mensen die er zo over denken als ik.
Waar halen ze in godsnaam de arrogantie vandaan om te doen alsof Nederland van hun is en iedereen op de knietjes moet voor hen: Praise the BN’ers. En dan van die verhalen: oh, ik heb Katja gezien. Oh, echt waaaar joh, wat keitof (we zijn in Brabant). Ja en weet je, ze is echt heeeeel arrogant...
Wie kent ze nou niet: de overbekende BN’ers, oftewel de overbekende bekende Nederlanders. Ze behoren tot mijn ergenis groep en velen met mij, geloof ik. Eigenlijk mag ik dit niet schrijven, want ik studeer Journalistiek en ik hoor de BN’ers te koesteren als ik school moet geloven. Het probleem met deze mensen is dat ze een bepaalde air over zich hebben. Ze menen dat ze heel belangrijk zijn en allemaal even mooi. Dat ze belangrijk zijn is wel het geval, iedereen kent ze namelijk en ze zijn overal terug te zien in televisieprogramma’s, je hoort ze op de radio, je leest over ze in tijdschriften, je ziet ze terug in reclames, goede doelen draaien op ze en zelfs op straat kom je ze soms tegen.
Het is de houding van BN’ers die me irriteert, maar ook de houding van mensen tegenover BN’ers. Iedereen kent alle namen en zodra ze in een programma zitten of in een film deelnemen, valt dit desbetreffende programma of de film onder de categorie: goede kwaliteit. Nou, ik kan je vertellen, de film ‘Alles is Liefde’ hoef ik niet te zien, alleen al om Paul de Leeuw.
Er worden 1 of 2 BN’ers in een programma gestopt en iedereen is tevreden, want nu is het programma pas echt leuk. Waarom moeten ze overal in zitten, vanwege hun kwaliteiten??! Henk Jan Smits bijvoorbeeld, hij zat in X-factor, Idols, Popstars en So you wannabe a Popstar als jurylid en onder andere bij ‘Het beste idee van Nederland’ was hij presentator. Hij heeft vast wel wat kwaliteiten, hij is in ieder geval kritisch, maar waarom nou steeds dezelfde? Niet echt geloofwaardig, vind ik. Sommige programma’s draaien alleen maar om de BN’ers, zoals Dancing with the stars of Surviving Nature. Waarom doen ze dit, om jaloezie of onzekerheid te kweken, zo van: kijk, ook deze BN’er is fantastisch, jij als burger stelt niets voor? Is het nou echt nodig dat we ons continu af gaan meten aan de zogenaamde voorbeeldige BN’er? Oké, logisch misschien, dat BN’ers worden uitgebuit, maar WAAROM VINDT IEDEREEN EEN PROGRAMMA PAS ECHT LEUK ALS ER ZO’N KUT BN’ER IN ZIT????????!!
De BN’ers worden opgehemeld en zeker op de opleiding Journalistiek wordt er veel over ze gepraat. Ik vraag me af wat voor kwaliteiten deze mensen nou eigenlijk hebben? Waarom zijn ze BN’er geworden, omdat ze er goed uit zien misschien? Om hun vlotte babbel? Of gewoon om de connecties die ze hebben?
Het mag dan zo zijn dat ik niet zoveel meekrijg van die ‘wereld’, ik totaal niet ben opgevoed met persoonsverheerlijking en er dus ook geen barst van snap, maar er zijn meer mensen die er zo over denken als ik.
Waar halen ze in godsnaam de arrogantie vandaan om te doen alsof Nederland van hun is en iedereen op de knietjes moet voor hen: Praise the BN’ers. En dan van die verhalen: oh, ik heb Katja gezien. Oh, echt waaaar joh, wat keitof (we zijn in Brabant). Ja en weet je, ze is echt heeeeel arrogant...
Natas (?!) Froger
Haarlem, 9 november, Fanny
Natas is de vrouw van René Froger.Eigenlijk heet ze Natasja maar omdat we haar allemaal zo ontzettend goed kennen noemen we haar Natas. Ze is hip, haar haar is super geblondeerd, ze is dun en zo bruin dat ze elke dag zeker 3 uur moet spenderen aan onder de zonnebank liggen.
Natas presenteert Hart in Aktie. Ze is echt ontzettend ontroerd door de ‘vier’ mensen die worden geholpen bij Hart in Aktie. Ze kan zich altijd heel goed inleven in mensen die hun hele familie hebben verloren in een jaar, uitgezet worden uit Nederland naar een land waar ze hun leven niet zeker zijn, 4 miskramen hebben gehad, en andere ellende hebben meegemaakt. Maar Natas komt niet heel betrouwbaar over want ze geeft simpelweg te veel uit aan...onzin.
Als ze daadwerkelijk zo geraakt was zou ze wel iets veranderen in haar eigen leefstijl. Laten we eerlijk zijn: verbeter de wereld, begin bij jezelf! Daarnaast praat ze heel veel over zichzelf. Haar zinnen beginnen bijna allemaal met: ‘Ik ben zo iemand die....”
Stel je voor zeg, als alle problemen in de wereld waren opgelost, kwam ze niet meer op televisie! Dan stort haar hele wereld in elkaar en krijgt ze waarschijnlijk een midlife crisis. Maar dan zou ze daar weer mee op de televisie komen en een serie met vervolg over maken.
Natas is de vrouw van René Froger.Eigenlijk heet ze Natasja maar omdat we haar allemaal zo ontzettend goed kennen noemen we haar Natas. Ze is hip, haar haar is super geblondeerd, ze is dun en zo bruin dat ze elke dag zeker 3 uur moet spenderen aan onder de zonnebank liggen.
Natas presenteert Hart in Aktie. Ze is echt ontzettend ontroerd door de ‘vier’ mensen die worden geholpen bij Hart in Aktie. Ze kan zich altijd heel goed inleven in mensen die hun hele familie hebben verloren in een jaar, uitgezet worden uit Nederland naar een land waar ze hun leven niet zeker zijn, 4 miskramen hebben gehad, en andere ellende hebben meegemaakt. Maar Natas komt niet heel betrouwbaar over want ze geeft simpelweg te veel uit aan...onzin.
Als ze daadwerkelijk zo geraakt was zou ze wel iets veranderen in haar eigen leefstijl. Laten we eerlijk zijn: verbeter de wereld, begin bij jezelf! Daarnaast praat ze heel veel over zichzelf. Haar zinnen beginnen bijna allemaal met: ‘Ik ben zo iemand die....”
Stel je voor zeg, als alle problemen in de wereld waren opgelost, kwam ze niet meer op televisie! Dan stort haar hele wereld in elkaar en krijgt ze waarschijnlijk een midlife crisis. Maar dan zou ze daar weer mee op de televisie komen en een serie met vervolg over maken.
Mevrouw Dijkstra
Den Bosch, 6 november 2008, Sander
Mevrouw Dijkstra is een vrouw van 66 jaar. Soms kom ik haar tegen bij de bushalte terwijl zij zuchtend en steunend op haar horloge kijkt omdat de bus enkele minuten vertraagd is. Als de bus is gearriveerd stapt mevrouw Dijkstra de bus in en zoekt een halve minuut naar haar buskaart.
Ze loopt verder, maar blijft staan voor de passagiersstoel vooraan in de bus.
Ik loop door naar achteren en neem plaats op één van de vrije stoelen. Mevrouw Dijkstra blijft een aantal seconden voor de voorste stoel in de bus staan totdat het meisje dat op deze stoel zit mevrouw Dijkstra aankijkt. Het meisje kijkt op en zegt na 3 seconden; wilt u hier zitten mevrouw? Op een sarcastische toon zegt mevrouw Dijkstra: Nou als dat zou mogen!
Mevrouw Dijkstra flikt dit geintje regelmatig. Ik sta altijd op voor ouderen in de bus. Het zou vanzelfsprekend moeten zijn voor alle jongeren! Het zou alleen niet vanzelfsprekend moeten zijn voor de ouderen. Waarom kan mevrouw Dijkstra niet drie meter doorlopen en daar plaatsnemen op een vrije stoel? Waarom kan mevrouw Dijkstra niet dankbaar zijn dat het meisje voor haar opstaat. Mensen hebben gelijk als ze zeggen dat het respect voor ouderen steeds verder te zoeken is. Ik erger me aan de onbeschofte jongeren die hun stoel niet af willen geven aan hun oudere medemens
Waar ik me ook aan erger is dat ouderen hun jongere medemens niet even kunnen bedanken als zij hun zitplaats afstaan. Ouderen zeggen dat de jeugd van tegenwoordig steeds brutaler wordt maar de ouderen van tegenwoordig worden ook steeds chagerijniger. Ze klagen over het weer, de jeugd en over dat alles vroeger beter was. Vroeger alles beter?? Circa 63 jaar geleden moesten zij nog bloemblollen inslaan om de hongerwinter te overleven. Vroeger reden er maar een paar keer per dag bussen en door het broeikaseffect is de temperatuur tegenwoordig stukken beter dan vroeger!!
Blow me away
Etten-Leur, 6 november 2008, Charlotte
In de avond pak ik de fiets om door de regen naar het Oderkerkpark te gaan voor balletles in de kapel. In het donker ziet het park met uitzicht op het kerkhof er griezelig uit en is het niet altijd prettig om alleen te zijn.
Als ik naar de deur van de kapel loop komt een geur van blowende hangjongeren me tegemoet. Ik focus me op de deur en loop zo snel mogelijk. Naast de deur staan jongeren met een muziekje op en een joint in hun smoel te ‘hangen’. Binnen wordt er flink geklaagd over deze gasten, want ze zijn enorm irritant. Als de les begonnen is kunnen ze het niet laten om op de deuren te rammen of zelfs de kapel binnen te komen. Dan is de les afgelopen en zie ik de jonge meiden al kijken. Ze durven niet meer naar buiten!
Als we dan toch met een groep naar buiten gaan en die intimiderende klanken van de groep horen hoeven we niet eens verbaasd te zijn als er ook nog een fiets gestolen is.
Ze vinden zichzelf heel wat, maar het zijn eigenlijk hopeloze hangjongeren zonder doel in het leven.
Dus dan maar meisjes plagen..
In de avond pak ik de fiets om door de regen naar het Oderkerkpark te gaan voor balletles in de kapel. In het donker ziet het park met uitzicht op het kerkhof er griezelig uit en is het niet altijd prettig om alleen te zijn.
Als ik naar de deur van de kapel loop komt een geur van blowende hangjongeren me tegemoet. Ik focus me op de deur en loop zo snel mogelijk. Naast de deur staan jongeren met een muziekje op en een joint in hun smoel te ‘hangen’. Binnen wordt er flink geklaagd over deze gasten, want ze zijn enorm irritant. Als de les begonnen is kunnen ze het niet laten om op de deuren te rammen of zelfs de kapel binnen te komen. Dan is de les afgelopen en zie ik de jonge meiden al kijken. Ze durven niet meer naar buiten!
Als we dan toch met een groep naar buiten gaan en die intimiderende klanken van de groep horen hoeven we niet eens verbaasd te zijn als er ook nog een fiets gestolen is.
Ze vinden zichzelf heel wat, maar het zijn eigenlijk hopeloze hangjongeren zonder doel in het leven.
Dus dan maar meisjes plagen..
Aargh.
Tilburg, 6 november 2008, Simone
Ik erger me aan mensen die zich aan dingen ergeren. Het is zo vervelend om mensen om je heen te horen zuchten en kreunen over wat er vandaag allemaal weer niet deugt. Eigenlijk zouden we gewoon heel blij moeten zijn met de dingen die we hebben. Dat klinkt zo lekker cliché, maar het is wel echt zo.
Als je goed nadenkt waaraan je je eigenlijk ergert, is het eigenlijk niet eens meer de moeite waard. Erger je je aan iemand die rook in je gezicht blaast? Vraag dan gewoon of diegene de rook de andere kant op blaast, en je bent van je ergernis af. Het openbaar vervoer blijft de grootste bron van ergernis, tuurlijk heel begrijpelijk, want die treinen rijden om de haverklap ook niet. Eigenlijk moeten we gewoon heel blij zijn dat er treinen zijn en dat we met onze OV gratis mogen reizen door heel Nederland.
Ik denk dat het een beetje in de aard van de mens zit , eerder de negatieve kant van iets inzien dan de positieve kant. Kijk maar naar het nieuws, daarin worden meer rampen en oorlogen laten zien dan leuke nieuwtjes.
Ik zeg niet dat ik me niet erger. Nee, ik erger me echt dood aan sommige mensen en dingen. Over de gekste dingen kan ik eigenlijk wel moeilijk doen en uren over doorzagen. Maar het heeft zo weinig zin. Dus probeer ik mezelf af en toe te vertellen dat ik blij moet zijn met wat ik heb, en niet zo moet zeuren.
Helaas zijn er dan nog altijd mensen die zich ergeren aan optimistische mensen, die genieten van het leven. Wat we tegen die mensen kunnen doen dat weet ik eigenlijk ook niet meer..
Get a life!
Tilburg, 6 november 2008, Ferenc
Sommige mensen kunnen zich werkelijk OVERAL aan ergeren. Neem nou de oudere mensen: Altijd maar klagen over van alles en helemaal niks. Het lijkt wel of ze helemaal niks te doen hebben: Ze hebben geen werk, weten amper hoe een pc werkt en hebben geen echte verplichtingen, al denken ze dat soms zelf wel dat ze het zo ontzettend druk hebben. En maar klagen en klagen en klagen. Zo heeft NOS zelfs een teletekstpagina geopend voor mensen die zich ergens aan ergeren. Misschien moeten we vrijwilligerswerk voor ouderen verplicht stellen, dan hoeven wij ons niet meer zo te ergeren aan die nutteloze ergernissen op teletekst.
Sommige mensen kunnen zich werkelijk OVERAL aan ergeren. Neem nou de oudere mensen: Altijd maar klagen over van alles en helemaal niks. Het lijkt wel of ze helemaal niks te doen hebben: Ze hebben geen werk, weten amper hoe een pc werkt en hebben geen echte verplichtingen, al denken ze dat soms zelf wel dat ze het zo ontzettend druk hebben. En maar klagen en klagen en klagen. Zo heeft NOS zelfs een teletekstpagina geopend voor mensen die zich ergens aan ergeren. Misschien moeten we vrijwilligerswerk voor ouderen verplicht stellen, dan hoeven wij ons niet meer zo te ergeren aan die nutteloze ergernissen op teletekst.
Fileloper
Enkele meelopers in de file.
Cuijk, 5 november 2008, Bas
Degene die dit leest zal wellicht denken: 'Wat is in godsnaam een fileloper?!', nou, niks dus. Een fileloper is een combinatie van mijn twee grootste ergernissen, files en meelopers.
Onder meelopers versta ik mensen die achter iemand aanlopen en iemand na-apen waar ze tegen opkijken. Vooral jongens en meisjes die net in de puberteit zijn hebben hier last van , omdat ze (volgens mij) zich onzeker voelen en daarom maar stoer doen in groepsverband. Ik vind meelopers irritant omdat ze een misplaatste arrogantie over zich hebben.
Daarnaast zijn rijen zich nauwelijks voortbewegende auto's voor mij een bron van irritatie. En dan te bedenken dat er in plaats van minder alleen maar meer auto's bijkomen in Nederland en dat de files dus nog langer worden. Tergend zijn dan de oorzaken waarom een file ontstaat, zoals wegwerkzaamheden en ongelukken. Bij ongelukken moet de weg sneller vrij zijn en wegwerkzaamheden zouden ook buiten spitsuren kunnen, waarmee files voorkomen worden.
Goed beschouwd zijn meelopers eigenlijk gewoon een metafoor van een lange file, kilometers 'verkeer' wat zich langzaam in een en dezelfde richting begeeft.
"Dat is écht wat voor jou"
Tilburg, 5 november, Rebecca
Oh, oh, oh, wat zijn er toch een hoop vervelende dingen om te horen. De monden van de mensen die het zeggen zijn het ergst. Daar komt de lariekoek immers uit. Zonder te beseffen wat ze zeggen, ook dat nog. Of zouden ze niks beters te zeggen hebben? Dat ze iets zeggen om maar iets te zeggen? Je hoeft niet alles te zeggen wat je weet, maar je moet wel altijd weten wat je zegt. Dat klinkt bijna poëtisch. Soms kan ik mezelf verbazen. Dat vind ik een fijne eigenschap. Goh, zouden mensen me nu zelfingenomen vinden? Moet ik me daar druk om maken?
Eigenlijk dwaal ik ontzettend af van het onderwerp, maar wie zou zich dáár dan weer druk om maken?
Waar ik naar toe wil is Amerika, maar nu naar mijn punt. Duidelijk maken met een voorbeeld is mijn idee: Op zaterdagavond ga ik graag de stad in om te praten, te luisteren, te dansen, te drinken en van goede muziek te genieten. Regelmatig raak ik dan aan de praat met iemand die ik voor die avond nog niet kende. Gezellig babbelen, wijn of appelsap drinken en misschien nog enkele passen plegen op fijne deuntjes. Laten we zeggen dat het gesprek op een gegeven moment op muziek aankomt en ik vertel naar welk optreden ik ga. Alles leuk en aardig, tot (hier behoor je even goed op te letten, want dit is waar mijn stuk om draait) hij of zij als reactie geeft: "Dat vind ik écht muziek voor jou."
Walging. Dat is wat ik op zo'n moment voel. Hoe kan een persoon die mij misschien een uur kent nou zeggen of dat iets voor mij is? Ik zeg het alleen tegen vrienden of familie en zou het leuk vinden als de rest van de wereld dat ook deed. Of in ieder geval iedereen die Nederlands, Engels, Duits of Frans spreekt. In andere talen kan ik het toch niet verstaan.
Oh, oh, oh, wat zijn er toch een hoop vervelende dingen om te horen. De monden van de mensen die het zeggen zijn het ergst. Daar komt de lariekoek immers uit. Zonder te beseffen wat ze zeggen, ook dat nog. Of zouden ze niks beters te zeggen hebben? Dat ze iets zeggen om maar iets te zeggen? Je hoeft niet alles te zeggen wat je weet, maar je moet wel altijd weten wat je zegt. Dat klinkt bijna poëtisch. Soms kan ik mezelf verbazen. Dat vind ik een fijne eigenschap. Goh, zouden mensen me nu zelfingenomen vinden? Moet ik me daar druk om maken?
Eigenlijk dwaal ik ontzettend af van het onderwerp, maar wie zou zich dáár dan weer druk om maken?
Waar ik naar toe wil is Amerika, maar nu naar mijn punt. Duidelijk maken met een voorbeeld is mijn idee: Op zaterdagavond ga ik graag de stad in om te praten, te luisteren, te dansen, te drinken en van goede muziek te genieten. Regelmatig raak ik dan aan de praat met iemand die ik voor die avond nog niet kende. Gezellig babbelen, wijn of appelsap drinken en misschien nog enkele passen plegen op fijne deuntjes. Laten we zeggen dat het gesprek op een gegeven moment op muziek aankomt en ik vertel naar welk optreden ik ga. Alles leuk en aardig, tot (hier behoor je even goed op te letten, want dit is waar mijn stuk om draait) hij of zij als reactie geeft: "Dat vind ik écht muziek voor jou."
Walging. Dat is wat ik op zo'n moment voel. Hoe kan een persoon die mij misschien een uur kent nou zeggen of dat iets voor mij is? Ik zeg het alleen tegen vrienden of familie en zou het leuk vinden als de rest van de wereld dat ook deed. Of in ieder geval iedereen die Nederlands, Engels, Duits of Frans spreekt. In andere talen kan ik het toch niet verstaan.
Den mensch en zijn liefde voor muziek.
s'Hertogenbosch, 5 november 2008, Pim
te·le·fo·ne·ren -neerde, h getelefoneerd per telefoon spreken
Gewoon bellen dus en niet het afspelen van muziek door de luidspreker van je mobiel. Misschien is het gewoon een vriendelijk gebaar, van 'dat soort' mensen, om geheel gratis hun muziekale (wan)smaak met ons allen te delen. In de trein (ja, ook in de stilte coupés), in de bus en natuurlijk zelfs als ze voorbij fietsen. Overal mogen we mee genieten. Maar misschien is het allemaal wegens praktische redenen. Oh nee, toch niet, want de koptelfoon bestaat inmiddels al zo'n 90 jaar en mp3 spelers krijg je tegenwoordig voor een appel en een ei.
Waarom? Geen idee. Aan de kwaliteit van de luidspreker zal het niet liggen, want die is gewoon kut. Waarschijnlijk heeft het iets te maken met haantjes gedrag. Maar we staan er niet alleen voor. Deze website roept slachtoffers op meningen en oplossingen te delen. Ergens in London zwerft trouwens een petitie rond voor muziek-vrije bussen...
te·le·fo·ne·ren -neerde, h getelefoneerd per telefoon spreken
Gewoon bellen dus en niet het afspelen van muziek door de luidspreker van je mobiel. Misschien is het gewoon een vriendelijk gebaar, van 'dat soort' mensen, om geheel gratis hun muziekale (wan)smaak met ons allen te delen. In de trein (ja, ook in de stilte coupés), in de bus en natuurlijk zelfs als ze voorbij fietsen. Overal mogen we mee genieten. Maar misschien is het allemaal wegens praktische redenen. Oh nee, toch niet, want de koptelfoon bestaat inmiddels al zo'n 90 jaar en mp3 spelers krijg je tegenwoordig voor een appel en een ei.
Waarom? Geen idee. Aan de kwaliteit van de luidspreker zal het niet liggen, want die is gewoon kut. Waarschijnlijk heeft het iets te maken met haantjes gedrag. Maar we staan er niet alleen voor. Deze website roept slachtoffers op meningen en oplossingen te delen. Ergens in London zwerft trouwens een petitie rond voor muziek-vrije bussen...
Van de andere kant, met m'n oordopjes in en iPodje aan, heb ik er niet zo veel last van.
ps. Ik mag natuurlijk niet zeggen dat het vaak de chocolade gekleurde jeugd is die hiphop luistert, want dan ben ik een rascist. Toch?
Onbeschoft gedrag
Wijk en Aalburg, 5 november 2008, Melissa
Waar ik me zo vreselijk aan kan ergeren zijn onbeschofte mensen. Wat ik daaronder versta; mensen die in het openbaar boeren en scheten laten, niezen of hoesten zonder hun handen voor hun mond te doen. Dit is geen ergernis meer dit is gewoon goor.
Ik heb echt een hekel aan vroeg opstaan, maar toch sleep ik mezelf iedere ochtend weer het bed uit. Nog slaperig stap ik even later in de bus. Mensen zitten daar op hun gemak te gapen alsof hun leven ervan af hangt. Ik kijk dan altijd maar uit het raam, in al die keelgaten hoef ik niet te kijken. Dan hebben we het nog niet eens over de trein. Vorige week was ik nog best moe en dan is het heerlijk om even in de trein te zitten, maar dit blijft niet heerlijk als je even later hoort dat je buurman een scheet laat. Dit is zo goor. Hij blijft ook voor zich uit kijken, hij schaamt zich er niet eens voor. Een stel jongens achterin zitten op hun gemak een wedstrijdje te doen; wie kan het hardst boeren. Waar gaat dit heen? Ik zit daar in de trein om een beetje bij te komen, maar blijkbaar is dat er niet meer bij tegenwoordig.
Waar ik me zo vreselijk aan kan ergeren zijn onbeschofte mensen. Wat ik daaronder versta; mensen die in het openbaar boeren en scheten laten, niezen of hoesten zonder hun handen voor hun mond te doen. Dit is geen ergernis meer dit is gewoon goor.
Ik heb echt een hekel aan vroeg opstaan, maar toch sleep ik mezelf iedere ochtend weer het bed uit. Nog slaperig stap ik even later in de bus. Mensen zitten daar op hun gemak te gapen alsof hun leven ervan af hangt. Ik kijk dan altijd maar uit het raam, in al die keelgaten hoef ik niet te kijken. Dan hebben we het nog niet eens over de trein. Vorige week was ik nog best moe en dan is het heerlijk om even in de trein te zitten, maar dit blijft niet heerlijk als je even later hoort dat je buurman een scheet laat. Dit is zo goor. Hij blijft ook voor zich uit kijken, hij schaamt zich er niet eens voor. Een stel jongens achterin zitten op hun gemak een wedstrijdje te doen; wie kan het hardst boeren. Waar gaat dit heen? Ik zit daar in de trein om een beetje bij te komen, maar blijkbaar is dat er niet meer bij tegenwoordig.
MENS ERGER JE NIET!
Den Bosch, 30 oktober 2008, Sander
De ochtend is voor mij het minst leuke deel van dag. Je voelt je suf en bent meestal onderwerg naar een verplichting terwijl je liever nog een paar uur in bed had geleden.
Ondanks dat de ochtend mijn minst favoriete dagdeel is heb ik zelden een ochtendhumeur.
Wanneer ik ’s ochtends een kwartier bij de bushalte sta en de bus is er nog niet baal ik flink. Toch zal ik niet gaan lopen zeuren. Er zijn mensen die het presteren om te gaan klagen als de bus drie minuten te laat is. Zij kijken elke 30 seconden zuchtend en kreunend op hun horloge. Wanneer de bus arriveert, wordt de buschauffeur (waarschijnlijk voor de zesde keer deze rit) erop gewezen dat hij ‘’wel aan de late kant is’’. Wat denken deze mensen? Dat de buschauffeur op de seconde af kan plannen hoe laat hij bij elke bushalte is. Hij moet rekening houden met file’s, openstaande bruggen en passagiers waarvoor hij moet stoppen bij elke bushalte. Waarom pakken deze mensen de fiets niet? De reistijd vanaf mijn bushalte naar het station is namelijk beide circa 20 minuten. Het is een vrije keuze om met het openbaar vervoer te reizen.
Mensen in Afrika lopen soms 2 uur om bij een waterpomp te komen. Gelukkig is het daar wel lekker weer!
De ochtend is voor mij het minst leuke deel van dag. Je voelt je suf en bent meestal onderwerg naar een verplichting terwijl je liever nog een paar uur in bed had geleden.
Ondanks dat de ochtend mijn minst favoriete dagdeel is heb ik zelden een ochtendhumeur.
Wanneer ik ’s ochtends een kwartier bij de bushalte sta en de bus is er nog niet baal ik flink. Toch zal ik niet gaan lopen zeuren. Er zijn mensen die het presteren om te gaan klagen als de bus drie minuten te laat is. Zij kijken elke 30 seconden zuchtend en kreunend op hun horloge. Wanneer de bus arriveert, wordt de buschauffeur (waarschijnlijk voor de zesde keer deze rit) erop gewezen dat hij ‘’wel aan de late kant is’’. Wat denken deze mensen? Dat de buschauffeur op de seconde af kan plannen hoe laat hij bij elke bushalte is. Hij moet rekening houden met file’s, openstaande bruggen en passagiers waarvoor hij moet stoppen bij elke bushalte. Waarom pakken deze mensen de fiets niet? De reistijd vanaf mijn bushalte naar het station is namelijk beide circa 20 minuten. Het is een vrije keuze om met het openbaar vervoer te reizen.
Mensen in Afrika lopen soms 2 uur om bij een waterpomp te komen. Gelukkig is het daar wel lekker weer!
Weet je wat irritant is? Reizen met het Openbaar Vervoer!
Helmond, 29 oktober 2008, Ferenc
Ik heb me al moeten haasten om op tijd op het station te zijn. Het is vier minuten over acht, nog vroeg dus. Gelukkig, ik heb het gehaald, want de trein zou om vijf minuten over acht gaan. ik loop het perron op. In de verste verte is nog geen trein te bekennen. Inmiddels is het al een paar minuten later. Ding-dong; ''Dames en heren, de stoptrein naar Eindhoven...Ein
dhoven Beukenlaan...Best...Boxtel...Oisterwijk...Tilburg en Tilburg West van acht uur vijf vertrekt over enkele minuten”. Lekker standaard bandje, maar daar erger ik me nog niet zo erg aan. Ik kijk op mijn horloge. De vergadering kan ik nog halen, maar dan moet die trein wel écht nu komen. Ding-dong; ''Dames en heren, de stoptrein naar Eindhoven...Eindhoven Beukenlaan...Best...Boxtel...Oisterwijk...Tilburg en Tilburg West van acht uur vijf vertrekt over ongeveer twintig minuten. Shit! Nu kom ik te laat voor de vergadering. Toch maar wachten want, wat kun je anders doen? Uiteindelijk komt de trein van 8:05, maar wel met een vertraging van 25 minuten. Snel naar een deur, zodat ik kan zitten. WAT?! Helemaal vol?! Dat kan niet. Meneer de conducteur? Rijdt de rest van de treinen wel? Conducteur: ''Haha ja die rijden wel ja.'' Nou dat heb ik geweten ook. Er was een locomotief ontspoort in Venlo, waardoor er geen intercity's konden rijden. De volgende trein had dus ook weer vertraging en zat weer helemaal stampvol. De NS had er volgens mij niet op gerekend dat er veel mensen uit het zuiden naar de rest van het land moesten. Ben uiteindelijk toch maar met het AV gegaan. Voor de mensen die niet weten wat AV is: Auto Vervoer. Dat is tenminste betrouwbaar. En als je dan wat laat bent, dan rijd je toch gewoon wat harder?
Ik heb me al moeten haasten om op tijd op het station te zijn. Het is vier minuten over acht, nog vroeg dus. Gelukkig, ik heb het gehaald, want de trein zou om vijf minuten over acht gaan. ik loop het perron op. In de verste verte is nog geen trein te bekennen. Inmiddels is het al een paar minuten later. Ding-dong; ''Dames en heren, de stoptrein naar Eindhoven...Ein
dhoven Beukenlaan...Best...Boxtel...Oisterwijk...Tilburg en Tilburg West van acht uur vijf vertrekt over enkele minuten”. Lekker standaard bandje, maar daar erger ik me nog niet zo erg aan. Ik kijk op mijn horloge. De vergadering kan ik nog halen, maar dan moet die trein wel écht nu komen. Ding-dong; ''Dames en heren, de stoptrein naar Eindhoven...Eindhoven Beukenlaan...Best...Boxtel...Oisterwijk...Tilburg en Tilburg West van acht uur vijf vertrekt over ongeveer twintig minuten. Shit! Nu kom ik te laat voor de vergadering. Toch maar wachten want, wat kun je anders doen? Uiteindelijk komt de trein van 8:05, maar wel met een vertraging van 25 minuten. Snel naar een deur, zodat ik kan zitten. WAT?! Helemaal vol?! Dat kan niet. Meneer de conducteur? Rijdt de rest van de treinen wel? Conducteur: ''Haha ja die rijden wel ja.'' Nou dat heb ik geweten ook. Er was een locomotief ontspoort in Venlo, waardoor er geen intercity's konden rijden. De volgende trein had dus ook weer vertraging en zat weer helemaal stampvol. De NS had er volgens mij niet op gerekend dat er veel mensen uit het zuiden naar de rest van het land moesten. Ben uiteindelijk toch maar met het AV gegaan. Voor de mensen die niet weten wat AV is: Auto Vervoer. Dat is tenminste betrouwbaar. En als je dan wat laat bent, dan rijd je toch gewoon wat harder?Bezeten door de duivel?
Rheden, 29 oktober 2008, Meryl’s Ochtends vroeg in de trein. Iedereen staart voor zich uit of leest de krant; allemaal om wakker te worden. Dan begint het, mensen beginnen met gapen. Je ziet weer al die gaten open gaan waar je in kunt kijken. Wat heb ik hier een hekel aan!
Je kunt in die monden zien wat ze gisteren of vanochtend nog even snel verorberd hebben. Vroeger dachten mensen dat als je gaapte de duivel via je mond binnen kon komen, daarom hield iedereen hun hand voor hun mond.
Een rare gedachte, maar wel een nette manier om het gapen te verbergen. Helaas doen erg weinig mensen dit tegenwoordig nog en dus kun je in alle monden van die gapende mensen kijken. Misschien zijn ze toch bezeten door de duivel?
Klotewereld
Haarlem, 18 oktober 2008, Fanny
Als er een prullenbak is omgevallen en ik zeker wist dat er iemand kwam met een bezem om al het afval op te ruimen, zou er misschien nog wel een hersencel in mijn hoofd zijn die ook denkt: Mijn klokhuis kan daar wel bij, toch? Maar elke dag opnieuw, collectief rotzooi op straat gooien, dat is niet normaal meer. Dan is er iets goed mis met je.
Maar dat is mijn maatschappelijke irritatie niet. Mijn maatschappelijke irritatie gaat over de instelling: we leven toch al in een klote wereld Als je dat vindt dan hou je dat lekker voor jezelf of je schrijft er een boek over. Met gedrag waardoor men bij voorbaat al een blokje om loopt om niet langs de aso, wannebe gangster en andere schepsels te hoeven lopen help je immers niemand.
Get a life! Wat is er in godsnaam moeilijk aan om je aan te passen aan mensen om je heen. Ik vraag me serieus wel eens af wat er in mensen omgaat die niks anders doen dan belastinggeld verbruiken. Misschien weten ze gewoon niet beter. Mijn tip: ga werken, zodat je een opleiding kan betalen en daadwerkelijk iets kan doen waar de maatschappij iets aan heeft. Zijn we ook meteen af van nozems als Rita Verdonk en Geert Wilders.
Als er een prullenbak is omgevallen en ik zeker wist dat er iemand kwam met een bezem om al het afval op te ruimen, zou er misschien nog wel een hersencel in mijn hoofd zijn die ook denkt: Mijn klokhuis kan daar wel bij, toch? Maar elke dag opnieuw, collectief rotzooi op straat gooien, dat is niet normaal meer. Dan is er iets goed mis met je.
Maar dat is mijn maatschappelijke irritatie niet. Mijn maatschappelijke irritatie gaat over de instelling: we leven toch al in een klote wereld Als je dat vindt dan hou je dat lekker voor jezelf of je schrijft er een boek over. Met gedrag waardoor men bij voorbaat al een blokje om loopt om niet langs de aso, wannebe gangster en andere schepsels te hoeven lopen help je immers niemand.
Get a life! Wat is er in godsnaam moeilijk aan om je aan te passen aan mensen om je heen. Ik vraag me serieus wel eens af wat er in mensen omgaat die niks anders doen dan belastinggeld verbruiken. Misschien weten ze gewoon niet beter. Mijn tip: ga werken, zodat je een opleiding kan betalen en daadwerkelijk iets kan doen waar de maatschappij iets aan heeft. Zijn we ook meteen af van nozems als Rita Verdonk en Geert Wilders.
Je bent toch geen schaatser?
Apeldoorn, 18 oktober 2008, Rebecca.
Is het een ziekte, een afwijking of geen van beide? Afgunstwekkend is het in ieder geval. Ik heb het over mensen die het nodig vinden tijdens het fietsen of lopen één hand op hun rug te houden.
Zelf fiets ik met twee handen aan het stuur, zoals mama mij geleerd heeft. Wanneer ik loop, hangen mijn handen langs mijn lichaam of stop ik ze in mijn zakken. Dat tweede komt voornamelijk voor in tijden van winter.
Met een hand op de rug fietsen of lopen is niet alleen onnodig, het ziet er ook nog eens onnozel uit. Zouden deze mensen werkelijk denken dat ze er beter uitzien met een hand op hun rug? Denken ze dat hun lichaam beter naar voren komt? Hebben ze het waanidee dat hun tempo hoger ligt door zich op deze manier voort te bewegen?
Natuurlijk kan ik mensen met deze denkwijze aanspreken en de grote “Waarom”-vraag stellen, maar wie zegt dat het niet aanstekelijk is?
Is het een ziekte, een afwijking of geen van beide? Afgunstwekkend is het in ieder geval. Ik heb het over mensen die het nodig vinden tijdens het fietsen of lopen één hand op hun rug te houden.
Zelf fiets ik met twee handen aan het stuur, zoals mama mij geleerd heeft. Wanneer ik loop, hangen mijn handen langs mijn lichaam of stop ik ze in mijn zakken. Dat tweede komt voornamelijk voor in tijden van winter.
Met een hand op de rug fietsen of lopen is niet alleen onnodig, het ziet er ook nog eens onnozel uit. Zouden deze mensen werkelijk denken dat ze er beter uitzien met een hand op hun rug? Denken ze dat hun lichaam beter naar voren komt? Hebben ze het waanidee dat hun tempo hoger ligt door zich op deze manier voort te bewegen?
Natuurlijk kan ik mensen met deze denkwijze aanspreken en de grote “Waarom”-vraag stellen, maar wie zegt dat het niet aanstekelijk is?
‘Mag ik er even langs?’
Etten-Leur, 16 oktober 2008, Charlotte
'Mag ik er even langs?'
Dit is een vraag die wij niet al te vaak meer horen. Geen probleem want je loopt als het gaat langs iemand heen soms met het nodige ellebogenwerk. Dit is niet voor iedereen even makkelijk, want met een kinderwagen, rolstoel of scootmobiel kun je er niet altijd langs. Geen probleem, want als er plaats is gaan we even vriendelijk opzij staan met het nodige gezucht. Maar wat als de ruimte er niet is om een stapje opzij te doen? Dan zijn de mensen al snel geneigd tegen je aan te lopen of met hun rolstoel, scootmobiel of kinderwagen tegen je benen aan te rijden. Erg irritant. Neem de jaarmarkt, daar komen heel veel mensen op af en de ruimte tussen de kramen is krap. Als je daar schuifelend langs de kramen loopt raak je snel geïrriteerd als er iemand op je schoenen loopt of nog erger iemand tegen je kuiten aanrijdt met een rolstoel of kinderwagen. Ze willen er dan langs maar beseffen niet dat er geen ruimte is voor jou om opzij te gaan. Als jij er dan iets van zegt ben je gemeen. Of in de winkel waar ook niet al te veel ruimte is maar wel veel mensen komen. Ook mensen in een rolstoel of scootmobiel moeten boodschappen doen en mensen zijn tegenwoordig niet meer zo behulpzaam, maar dat geeft hun het recht nog niet om jou omver te rijden als ze bij de schappen moeten zijn. Ook deze mensen hebben recht op gezellig winkelen,
maar het laatste wat ik wil op een gezellig dagje winkelen zijn mensen die me omverrijden. Het doet pijn en je bent daarna zo geïrriteerd dat je dag naar de knoppen is. Dus mensen, trek die mond open en stel een vraag, want ik kan me niet voorstellen dat jullie er vrolijk van worden als je keer op keer op mensen inrijdt. Als je vergeten was hoe die vraag luidt, bij deze:
‘Mag ik er even langs?’
En nu hard op weg naar een sociale mondige samenleving.
'Mag ik er even langs?'
Dit is een vraag die wij niet al te vaak meer horen. Geen probleem want je loopt als het gaat langs iemand heen soms met het nodige ellebogenwerk. Dit is niet voor iedereen even makkelijk, want met een kinderwagen, rolstoel of scootmobiel kun je er niet altijd langs. Geen probleem, want als er plaats is gaan we even vriendelijk opzij staan met het nodige gezucht. Maar wat als de ruimte er niet is om een stapje opzij te doen? Dan zijn de mensen al snel geneigd tegen je aan te lopen of met hun rolstoel, scootmobiel of kinderwagen tegen je benen aan te rijden. Erg irritant. Neem de jaarmarkt, daar komen heel veel mensen op af en de ruimte tussen de kramen is krap. Als je daar schuifelend langs de kramen loopt raak je snel geïrriteerd als er iemand op je schoenen loopt of nog erger iemand tegen je kuiten aanrijdt met een rolstoel of kinderwagen. Ze willen er dan langs maar beseffen niet dat er geen ruimte is voor jou om opzij te gaan. Als jij er dan iets van zegt ben je gemeen. Of in de winkel waar ook niet al te veel ruimte is maar wel veel mensen komen. Ook mensen in een rolstoel of scootmobiel moeten boodschappen doen en mensen zijn tegenwoordig niet meer zo behulpzaam, maar dat geeft hun het recht nog niet om jou omver te rijden als ze bij de schappen moeten zijn. Ook deze mensen hebben recht op gezellig winkelen,
maar het laatste wat ik wil op een gezellig dagje winkelen zijn mensen die me omverrijden. Het doet pijn en je bent daarna zo geïrriteerd dat je dag naar de knoppen is. Dus mensen, trek die mond open en stel een vraag, want ik kan me niet voorstellen dat jullie er vrolijk van worden als je keer op keer op mensen inrijdt. Als je vergeten was hoe die vraag luidt, bij deze:
‘Mag ik er even langs?’
En nu hard op weg naar een sociale mondige samenleving.
Ergenis: veel mensen bij elkaar!
Tilburg, 13 oktober 2008, Sara
Mijn eerste blog gaat over een algemene, simpele ergernis: veel mensen bij elkaar. In massa’s mensen lijk ik de enige te zijn die zich kapot ergert aan het geslenter, het geouwehoer, het geschreeuw en het feit: ‘ER LOPEN CONTINUE MENSEN TEGEN MIJ AAN’.
Ik kan snel enthousiast worden van een voorstel om te gaan winkelen op zaterdag (nee, nee, nooit doen), mee te gaan naar de supermarkt op zaterdag, mee te gaan naar festivals, een dag iets bezoeken (bijvoorbeeld op vakantie) of in ieder geval naar iets toe te gaan waar heel veel mensen bij elkaar zijn. Ik vergis me zo vaak, ik kom meestal gefrustreerd terug. Niemand schijnt zich in zo’n massa bewust te zijn van een ander en beweegt zich geheel vrijuit. Daarnaast is het publiek in de winkelstraten op zaterdag zeker niet mijn volk: jonge mensen met schreeuwerige kinderen die niet luisteren, slecht geklede Sjonnie’s en Anita’s met teveel goedkope parfum op, chagrijnige stelletjes, giechelende schoolmeisjes met skinny jeans, teveel make- up en blote navels en ga zo maar door.
Het is duidelijk dat ik dat soort dingen niet moet doen, maar de verleiding is zo groot. Ik ben op zaterdag vrij, ik ben in de vakanties vrij, ik ben rond Kerst vrij, allemaal dagen dat iedereen vrij is. En ja, sorry, als ik in Italië ben, wil ik nou ook eenmaal die stomme toren van Pisa hebben gezien. Waar alle toeristen foto’s maken van hun geliefden die zogenaamd de toren van Pisa tegenhouden (check foto). Wie hier belangstelling voor heeft trouwens: ik heb een collage met dit soort foto’s.
Het punt is gewoon, op het moment dat er veel mensen samenkomen, ontstaat er vaak een frustratiebron. Families nemen veel plaats in in de treinen, groepen vrienden die willen dat je in de bioscoop je mooi-in-het-midden plekje opgeeft zodat hun naast elkaar kunnen zitten, hangjongeren die gaan schelden, vrienden die dronken raken en ga zo maar door.
Tijdens het schrijven van deze blog doe ik weer zoveel nieuwe ideeën (frustraties) op, ik kan schrijven over domme mensen, irritant toeristisch gedrag, bioscoopfrustraties en over mensen in zijn algemeenheid qua onfatsoenlijk gedrag, bijvoorbeeld op de weg. Dus jullie gaan mij weer zien. Maar goed dat wij als klas nog geen hartklachten hebben, want al die opwinding rond onbenullige dingen zou niet goed zijn daarvoor!
Mijn eerste blog gaat over een algemene, simpele ergernis: veel mensen bij elkaar. In massa’s mensen lijk ik de enige te zijn die zich kapot ergert aan het geslenter, het geouwehoer, het geschreeuw en het feit: ‘ER LOPEN CONTINUE MENSEN TEGEN MIJ AAN’.
Ik kan snel enthousiast worden van een voorstel om te gaan winkelen op zaterdag (nee, nee, nooit doen), mee te gaan naar de supermarkt op zaterdag, mee te gaan naar festivals, een dag iets bezoeken (bijvoorbeeld op vakantie) of in ieder geval naar iets toe te gaan waar heel veel mensen bij elkaar zijn. Ik vergis me zo vaak, ik kom meestal gefrustreerd terug. Niemand schijnt zich in zo’n massa bewust te zijn van een ander en beweegt zich geheel vrijuit. Daarnaast is het publiek in de winkelstraten op zaterdag zeker niet mijn volk: jonge mensen met schreeuwerige kinderen die niet luisteren, slecht geklede Sjonnie’s en Anita’s met teveel goedkope parfum op, chagrijnige stelletjes, giechelende schoolmeisjes met skinny jeans, teveel make- up en blote navels en ga zo maar door.
Het is duidelijk dat ik dat soort dingen niet moet doen, maar de verleiding is zo groot. Ik ben op zaterdag vrij, ik ben in de vakanties vrij, ik ben rond Kerst vrij, allemaal dagen dat iedereen vrij is. En ja, sorry, als ik in Italië ben, wil ik nou ook eenmaal die stomme toren van Pisa hebben gezien. Waar alle toeristen foto’s maken van hun geliefden die zogenaamd de toren van Pisa tegenhouden (check foto). Wie hier belangstelling voor heeft trouwens: ik heb een collage met dit soort foto’s.
Het punt is gewoon, op het moment dat er veel mensen samenkomen, ontstaat er vaak een frustratiebron. Families nemen veel plaats in in de treinen, groepen vrienden die willen dat je in de bioscoop je mooi-in-het-midden plekje opgeeft zodat hun naast elkaar kunnen zitten, hangjongeren die gaan schelden, vrienden die dronken raken en ga zo maar door.
Tijdens het schrijven van deze blog doe ik weer zoveel nieuwe ideeën (frustraties) op, ik kan schrijven over domme mensen, irritant toeristisch gedrag, bioscoopfrustraties en over mensen in zijn algemeenheid qua onfatsoenlijk gedrag, bijvoorbeeld op de weg. Dus jullie gaan mij weer zien. Maar goed dat wij als klas nog geen hartklachten hebben, want al die opwinding rond onbenullige dingen zou niet goed zijn daarvoor!
Simone reist met de trein
Tilburg, 10 oktober 2008, Simone
Als ik op vrijdagmiddag met mijn koffertje, laptop en handtas weer met de trein naar huis ga, erger ik me groen en geel aan de mensen in de trein en op het station. Het begint al als de trein het station binnen komt rijden. Iedereen rent naar de dichtstbijzijnde deur, en dringt om als eerste in te kunnen stappen. Ze hebben nooit gehoord van de ongeschreven regel eerst de mensen uit de trein laten stappen voordat je instapt. Maargoed, dan ben je er nog niet… Dan moet ik nog met 3 tassen door die kleine schuifdeurtjes naar de coupé. En niemand die je voor laat hoor, nee laat dat meisje met die tassen maar lekker zweten. Dan zit je eindelijk rustig, tenminste dat denk je, maar nee dan beginnen er mensen voor je uitgebreid te bellen, of te praten over hun privéleven. Die gesprekken wil ik echt niet horen, maar ongewild luister ik toch mee. In Nijmegen er weer uit, en dan begint het hele verhaal weer overnieuw, sleuren met die tassen, iedereen wil tegelijk uitstappen en dat gaat natuurlijk niet. De volgende trein is die naar Zutphen, en voor die trein hebben ze bedacht om trappetjes erin te maken, je weet wel, zo’n dubbeldekker.Vreselijk! En reuze handig met zo’n rolkoffer of grote weekendtas, om die trappetjes op of af te komen. ( lees: ik hijs mijn koffer naar boven of naar beneden, en iedereen kijkt je aan van ‘ Goh kind schiet toch een op’) Irritatie alom. Ik vraag me wel eens af of de mensen die treinen ontwerpen überhaupt met de trein reizen. Goed, dan ben ik Zutphen, waar absoluut geen aansluiting is met mijn volgende trein. Dat betekent dus met koffer en tassen weer trap op , trap af, en dan maar hopen dat die trein er nog staat. Heel vaak staat die er gelukkig nog wel. Als ik dan eindelijk thuis ben, ben ik zo blij dat ik nergens meer heen hoef. En dan denk ik nog maar even niet aan zondag, want dan moet ik weer terug naar Tilburg met de trein…
Als ik op vrijdagmiddag met mijn koffertje, laptop en handtas weer met de trein naar huis ga, erger ik me groen en geel aan de mensen in de trein en op het station. Het begint al als de trein het station binnen komt rijden. Iedereen rent naar de dichtstbijzijnde deur, en dringt om als eerste in te kunnen stappen. Ze hebben nooit gehoord van de ongeschreven regel eerst de mensen uit de trein laten stappen voordat je instapt. Maargoed, dan ben je er nog niet… Dan moet ik nog met 3 tassen door die kleine schuifdeurtjes naar de coupé. En niemand die je voor laat hoor, nee laat dat meisje met die tassen maar lekker zweten. Dan zit je eindelijk rustig, tenminste dat denk je, maar nee dan beginnen er mensen voor je uitgebreid te bellen, of te praten over hun privéleven. Die gesprekken wil ik echt niet horen, maar ongewild luister ik toch mee. In Nijmegen er weer uit, en dan begint het hele verhaal weer overnieuw, sleuren met die tassen, iedereen wil tegelijk uitstappen en dat gaat natuurlijk niet. De volgende trein is die naar Zutphen, en voor die trein hebben ze bedacht om trappetjes erin te maken, je weet wel, zo’n dubbeldekker.Vreselijk! En reuze handig met zo’n rolkoffer of grote weekendtas, om die trappetjes op of af te komen. ( lees: ik hijs mijn koffer naar boven of naar beneden, en iedereen kijkt je aan van ‘ Goh kind schiet toch een op’) Irritatie alom. Ik vraag me wel eens af of de mensen die treinen ontwerpen überhaupt met de trein reizen. Goed, dan ben ik Zutphen, waar absoluut geen aansluiting is met mijn volgende trein. Dat betekent dus met koffer en tassen weer trap op , trap af, en dan maar hopen dat die trein er nog staat. Heel vaak staat die er gelukkig nog wel. Als ik dan eindelijk thuis ben, ben ik zo blij dat ik nergens meer heen hoef. En dan denk ik nog maar even niet aan zondag, want dan moet ik weer terug naar Tilburg met de trein…
Abonneren op:
Posts (Atom)